We worden gewekt door een kudde geiten die met hun herder opzoek gaat naar vers gras. Tijd voor ons om op pad te gaan naar de ruïnes van Hattusa. Het tempelcomplex werd rond 2000 voor Christus gebouwd en bestaat uit ruïnes van tal van tempels en andere gebouwen. Één tempel voor elke god waarin de beschaving geloofde. Verder is de acht kilometer lange muur rond de tempels voor een deel bewaard gebleven. Hattusa is het begin van een reeks bijzondere en indrukwekkende archeologische plekken die we in Turkije bezoeken. Een stukje verderop in Yazilikaya bewonderen we een aantal rotsreliëfen, taferelen die we tot nu toe alleen in musea zagen. Maar hier zijn de kunstwerken op hun originele plek en in orginele toestand te zien. We rijden door tot Amasya om de tombes van een aantal Pontische koningen te bezoeken. De tombes zijn uitgekapt in de rotswand langs de rivier, maar blijken vanaf een afstandje mooier dan wanneer we een kijkje van dichtbij nemen.
We testen de Bulli weer eens als we een slaapplek zoeken en een steil zandpad op rijden en worden beloond met een rustige plek met mooi uitzicht. Langzaam maar zeker begint de route door Turkije vorm te krijgen, onder andere door tips van reizigers en gidsen die we onderweg spreken. Anatolië blijkt een enorme schatkamer vol met belangrijke historische plekken en archeologische vondsten die de kijk op onze beschaving tot op de dag van vandaag doet veranderen. Onderweg naar één van die schatten stoppen we voor de lunch in Sivas en rijden door naar Divrigi. De moskee en aangrenzend ziekenhuis kennen de mooiste bewaard gebleven poorten en de architectuur is revolutionair voor die tijd. Het bouwwerk wordt al een aantal jaren gerestaureerd en is ingepakt in een grote stijger. Gelukkig zijn de poorten van buiten nog wel te bewonderen. Als we boodschappen doen in het dorpje worden we bij de kruidenier uitgenodigd een kopje thee te drinken en vervolgens meegenomen naar een kleine bakker waar we genoeg brood toe gestopt krijgen voor de komende twee dagen. Zelfs als we erop aandringen wil de bakker van geen Lira’s weten.
De Turkse en Islamitische gastvrijheid en vrijgevigheid wordt de volgende dag naar een volgend niveau getild. We stoppen even langs de weg als we de stad Malatya binnen rijden. Als we op de navigatie zoeken naar een parkeerplaats komen twee jonge mannen even een praatje maken en halen een grote emmer abrikozen tevoorschijn. We hebben wel zin in een kilo verse abrikozen, maar nog voor we kunnen vragen wat ze kosten staat de emmer achter in de bus, stappen de twee mannen in hun auto en rijden er vrolijk zwaaiend vandoor. Wij blijven verbaasd achter langs de kant van de weg. Met wel zes kilo abrikozen!
Na een kort bezoek aan Malatya vervolgen we one rit naar Nemrut Dagi. Een hele klim met tal van haarspeldbochten en hellingen die we in de eerste versnelling op moeten. Vlak onder de top verspert een slagboom de weg en worden we uitgenodigd op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum te overnachten. We blijken nog net op tijd om met een busje naar de top te rijden en de machtige standbeelden van Nemrut Dagi te bekijken. De plek is waarschijnlijk de grafheuvel van koning Antiochus Theos van Kommagene en wordt gemarkeerd door kollosale stenen beelden van de koning, goden en dieren. De bijzondere plek zou per dag waarschijnlijk duizenden toeristen trekken, maar door de afgelegen locatie delen we de bergtop met een handje vol andere bezoekers. Terug op de parkeerplaats delen we wat van de eerder gekregen abrikozen uit, waar we vervolgens weer een fles wijn voor terug krijgen. Een mooie ruil om de dag mee af te sluiten.
wat een gastvrijheid!!!!